eda kendi kendine konuşurken burası çok hoşuma gitmişti.
Aşk acı çekmekmiş anladım.
Öyle acıki ne bu deniz mavi artık nede bulutlar beyaz.
Güneş aşkı bilseydi kapkara olurdu doğmazdı bidaha.
Ya ben nasıl uyanıcam her yeni güne?
Şu aydınlık gökyüzü gece gibi görünürken bana.
AŞK...günahmış meğer yoksa ben miyim günahkar?
Peki nasıl söküp atabilicem bu kalbi göğsümden nasıl unutucam?
Daha ilk baharında hayatımı çöle çeviren o sıcak günleri nasıl?
AH...Allahım
AŞK..
Pişmanlıkmış...
Aldanmakmış...
Çaresizlikmiş...
Boyun eğmekmiş kara kadere..